Demon
Na Forum:
Relacje w toku - 2
Relacje z galerią - 50
Galerie - 11
W Rupieciarni:
Do poprawienia - 3
|
W oczekiwaniu na zapowiedziane wydanie Befehlswagena postanowiłem zabrać się za kilka tematów, które chodziły za mną od dawna. Do budowy niemieckiego ciężkiego działa piechoty sIG 33 zabierałem się kilkukrotnie, ale na warsztat wpadało zawsze coś innego. Jest to leciwe opracowanie wydane przez Modele kartonowego fana w opracowaniu Krzysztofa Okrajka. Pobieżna analiza i porównanie z tym pozostało przedstawione w opracowaniu Bisona wskazuje, że to starsze opracowanie oprócz widocznych różnic w kołach jest również bogatsze w detale. Nie wnikałem historycznie, czy działa montowane na podwoziu Pzkpfw I, były w jakiś sposób kastrowane z elementów nie wykorzystywanych, typu mechanizm regulacji położenia kół, czy po prostu w nowym opracowaniu ich nie uwzględniono. Nie wiem również czy nowo wydany model samego sIGa różni się w jakiś sposób od tego co jest w Bisonie – nie mam tego modelu.
Na początek krótki rys historyczny:
Działo sIG 33 powstało pod koniec lat dwudziestych i przyjęte zostało do służby w roku 1933. Pomysł zastosowania ciężkich dział do wsparcia ataków piechoty powstał już w trakcie I wojny światowej. W trakcie długotrwałych walk pozycyjnych, pozycje przeciwników były głęboko rozbudowane co prowadziło do tego, że mimo stosowania wielogodzinnych przygotowań artyleryjskich w linii przeciwnika pozostawało wiele gniazd karabinów maszynowych, przez co straty wśród atakującej piechoty były wysokie. Potrzebą chwili stało się wyposażenie atakującej piechoty w środki niszczenia wybranych punktów oporu bez angażowania artylerii ciężkiej. Szybko do linii wprowadzono lekkie 76mm moździerze, nie rozwiązywało to jednak wszystkich problemów. Do końca wojny nie udało się jednak wprowadzić żadnego tego typu działa na wyposażenie jednostek piechoty. Prace nad nim prowadzone były dalej po wojnie mimo ograniczeń nałożonych Traktatem Wersalskim. Efektem tych badań było ciężkie działo piechoty sIG-33.
Działo miało konwencjonalną konstrukcję. Lufa kalibru 149,1 mm (L/11,4) nie była wyposażona w hamulec wylotowy. Komora nabojowa zamykana była zamkiem klinowym z klinem poziomym. W kołysce pod lufą zamontowany był hydropneumatyczny oporopowrotnik. W sIG 33 stosowano wyjątkowo solidnej konstrukcji łoże skrzynkowe, dwukołowe. Tarcza w armacie zamontowana była przed kołami aby umożliwić bezproblemowe uzyskiwanie wysokich kątów podniesienia. W celu zrównoważenia zespołu kołyska-lufa mechanizm podniesienia wyposażony był w siłowniki-amortyzatory. Kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej 4 do +75 stopni, w poziomie 11,5 stopnia w obie strony. Do celowania stosowany był celownik Rundblick-Femrohr Z.E. 34,
Stosowano w zależnościom wersji koła z bandażami gumowymi dla trakcji kołowej, lub bez, wówczas działo ciągnione było przodkiem sześciokonnym. Obsługa działa składała się z 7 ludzi. Czas niezbędny do otwarcia ognia w ramach plutonu wynosił 45 minut. Szybkostrzelność działa wynosiła 2-3 strzały na minutę.
Do strzelania używano pocisków rozdzielnego ładowania. W trakcie II WŚ używano amunicji odłamkowo-burzącej 15 cm Igr 33i 388;pocisi dymne 5 cm Igr 38 Nb; pociski kumulacyjne 5 cm Igr HL/A oraz 5 cm Stielgranate 42 pociski nadkalibrowe służące do niszczenia silnie umocnionych punktów oporu na niewielkich odległościach.
Już w trakcie prób zwrócono uwagę na stosunkowo dużą masę działa. Przed wojna podjęto próby „odchudzenia” sIGa poprzez wykonanie łoża z lekkich stopów. Do jednostek trafiło ich jednak niewiele ponieważ rozwijające się lotnictwo wymagało ogromnych ilości metali lekkich i nie podjęto seryjnej produkcji lekkiej odmiany na wielką skalę.
Podczas działań w Polsce zauważono, że przetaczanie działa nawet na niewielkie odległości stanowi spory problem, a zaprzęganie do przodka czy ciągnika pod ogniem nieprzyjaciela nie należało do najbezpieczniejszych operacji. Podjęto więc próby zwiększenia mobilności przez montaż na samobieżnych podwoziach. Tak powstały działa samobieżne Bison I (zmodyfikowane podwozie Pzkpfw I B ) i Grille H i M (podwozia od Pzkpfw 38t).
Podstawowe dane techniczne:
Długość: 4300 mm; szerokość: 2150mm; wysokość: 1650mm
Masa: trakcja konna: marszowa – 1700 kg; bojowa – 1680 kg
trakcja kołowa: marszowa – 1825 kg; bojowa – 1800 kg.
Szybkostrzelność: 2-3 strzałów/minutę.
Obsługa 7 żołnierzy.
Koniec ględzenia, lecimy z budową.
Na warsztat trafiła konstrukcja łoża. Została ona onitowana i poskładana całość. Następnie została wyposażana w kolejne elementy.
   
   
Czytając opisy z innych relacji wiedziałem, że jakieś problemy są z kołami. Konkretnie dotyczą one rozstawu osi i elementów pomocniczych za nimi. Zaproponowane w modelu elementy określające ustawienie w stosunku do siebie tych osi należy skrócić o 4 mm. Wtedy elementy trafiają w wyznaczone miejsca na boku łoża.
Same koła były też nie lada wyzwaniem. Nie dlatego jednak aby były z nimi jakieś problemy, a ze względu na skomplikowany kształt. Uważam, że ich projekt to majstersztyk. Jest jednak jeden mały problem z nimi. Albo za wąska jest tocznia koła, albo za szeroka oklejka wnętrza koła. Nie uwzględniona jest dodatkowa grubość boku opony.
Łoże jest coraz bardziej bogate w elementy, jednak to jeszcze nie wszystkie.
     
--
Post zmieniony (16-01-21 19:54)
|
regulamin forum
grafika i linki w postach
Projekt Grupowy:
Na tapecie:
