Mariaszek
Na Forum:
Relacje w toku - 2
Relacje z galerią - 12
Galerie - 4
|
A ja bardzo lubię obserwować Wasze prace, które to obserwacje skłaniają mnie do wysnucia wniosku, że to Wy jesteście dla mnie mistrzami i robicie rzeczy, które są całkowicie poza moim zasięgiem.
Zmobilizowaliście mnie do pracy a i kirkumstencyje sprzyjają, więc robota poszła do przodu.
Borek złożył wolny wniosek o więcej fotek z olinowania. Borek, a cóż ja mógłbym Ci pokazać z olinowania czego Ty jeszcze nie widziałeś?:).
Jednak spróbuję spełnić Twoje życzenie – w końcu to relacja, a i mnie się pojawiają pytania i wątpliwości, wiec chętnie przyjmę porady, napomnienia lub ogólną zj…ę.
Sam montaż olinowania sam z siebie trudny chyba nie jest. Trudna jest identyfikacja wszystkich linek, tego gdzie mają iść, jak się kończyć itd. Jeśli chce się jeszcze uwzględnić specyfikę wynikającą z epoki czy pochodzenia danej jednostki to zadania staje się jeszcze trudniejsze. Ale też bardziej fascynujące, bo skłania do szukania, a potem - przy montażu na modeliku - poznawania zasad działania takiego takielunku (przez co staje się on niemal „żywy”.
Pacholęciem będąc zmontowałem kilka żaglówek, przy których wydawało mi się, że wszystko wiem i których byłem niezwykle dumny, uznając, że olinowanie nie ma przede mną żadnych tajników. Na szczęście mocno się myliłem, a z wiekiem coraz więcej nabieram pokory dla tego tematu.
Lecz do rzeczy:
Linki stosuję wyłącznie bawełniane. Wprzódy je barwię, w różnych miksturach, z których najlepsze to te najbardziej śmierdzące. Unikam koloru czarnego, a ciemny kolor olinowania stałego staram się uzyskać przez moczenie linek w washu AK, czasem dokładam do tego ciemno szarej Valleyo.
Po kolorowaniu usuwam włoski. Wykorzystuję bcg, ale i wikolem można. Robię to tak, że klej nałożony na linkę wcieram paluchami i między temi paluchami ją przeciągam. Nitka po nasączeniu klejem otrzymuje też odpowiednią sztywność, która czasem się przydaje – zwłaszcza do przewlekania jej przez wąziutkie otworki w bloczkach.
Sztagi (które - dla mniej zorientowanych - naciągają i stabilizują maszt od dziobu) zaczynam od góry, wiążąc najpierw „gałkę turecką”. Skala i moje lenistwo powodują, że miast pięknego bączka, robię po prostu supełek, a potem przewlekam przez oczko i zaciągam.
 
Przymierzając do miejsca, gdzie sztag ma być mocowany, określam miejsce mocowania bloczka sztagu. Potem wiązanie i tyle.
  
Sztag grotmasztu jest ciekawiej wiązany i tu się nieco bardziej pobawiłem. Wycinanka proponuje, aby do mocowania tego sztagu wykorzystać zwykłe bloczki. W tym przypadku, jednak bardziej wzorowałem się na analogicznym mocowaniu wykonanym na replice Batavii. Kolejność wykonywania czynności: najpierw zawiązałem oczko z jednego końca linki. Pomagam sobie narzędziami ze zdjęć.
  
Potem przeciągnąłem linkę przez otwór w dziobnicy (oj, warto zrobić ten otwór dużo wcześniej szerszy), przymierzyłem do fokmasztu i zawiązałem drugie oko, aby zaciągnąć linkę.
  
W tak utworzona pętlę, wkleiłem blok i zacisnąłem go kolejną linką. Od grotmasztu pociągnąłem linkę sztagu według tego samego wzoru, co przy pierwszym sztagu. Po zamocowaniu do niej bloku, spiąłem całość cieńszą linką.
 
Zacząłem też mocować paduny (które - dla mniej zorientowanych - naciągają i stabilizują maszt od rufy).Tu miałem wątpliwości tej natury, że wpadły mi w ręce rysunki, na których paduny były prowadzone od bukszprytu, do masztu i dopiero wtedy do dołu za maszt. Kusiło mnie to mocno, jednak ostatecznie wykonałem to tak, jak proponowała w tym przypadku wycinanka, czyli od masztu do dołu. Linkę zakończyłem na naglu, umieszczonym na dziobowym relingu.
I tak to idzie. Mnie więcej. Najbardziej cieszy to, że zaczyna się robić gęsto. Tak lubimy:)
I kilka fotek szczegółu oraz ogółu.
   
Pozdrawiam
|
regulamin forum
grafika i linki w postach
Projekt Grupowy:
Na tapecie:
