Czesiek
Na Forum: Galerie - 1
|
Mamy powierzchnię stożkową, nieobrotową określoną tworzącymi “t”.
Podstawą (kierującą) tej powierzchni jest na przykład wręga lub żebro modelu.
Obierzmy dowolną kulę “p” o środku “o” w wierzchołku stożka.
Kula przenika stożek w krzywej “k”.
Bardzo ważną i pomocną dla nas właściwością krzywej “k” jest to, że wszystkie punkty tej krzywej leżą na powierzchni stożkowej i są równo oddalone od środka “o”. Oddalenie to jest równe promieniowi kuli “R”.
Czyli odcinki tworzących powierzchni stożkowej “t1” i “t2” są równe promieniowi kuli “R”.
Rozwinięcie:
Znajdujemy prawdziwą długość tworzącej “t” i ją rysujemy. Na tej tworzącej, od punktu “o” odmierzamy prawdziwą długość tworzącej “t1”.
Na krzywej “k” (jako kierującej) tworzymy powierzchnię walcową z tworzącymi prostopadłymi do podstawy stożka. Rozwijamy ją.
Odcinki A-A’ B-B’ C-C’ są wysokościami powierzchni walcowej czyli wyznaczają odległość krzywej “k” od podstawy stożka.
Z punktu “o”, powstającego rysunku rozwinięcia powierzchni stożkowej, rysujemy okrąg o promieniu “R”.
Na tym okręgu zaznaczamy punkty A, B, C, A, przy czym łuki AB, BC, CD i DA są równe, wyznaczonym na rozwiniętej powierzchni walcowej, łukom AB, BC, CD i DA.
Przez tak skonstruowane punkty A, B, C, D, A narysujemy tworzące (ich prawdziwe długości).
Łączymy końce tworzących i otrzymujemy rozwiniętą powierzchnię stożkową.
Oczywiście ilość tworzących musi być większa dla dokładnego narysowania rozwinięcia.
Ja dla uproszczenia rozumowania narysowałem tylko trzy tworzące.
W następnym odcinku tę samą konstrukcję przeprowadzę na naszym skrzydle myśliwca.
(Mam nadzieję, że powyższy tekst i rysunki są zrozumiałe)
CDN.
(U mnie na osiedlu rozbudowują internet i wczoraj była przerwa w łączności)
|