Art
Na Forum:
Relacje w toku - 4
Relacje z galerią - 4
Galerie - 27
 - 8
|
Witam.
Postanowiłem rozpocząć budowę kolejnego modelu.
Ktoś kiedyś napisał na forum, że „każdy musi mieć kiedyś swojego Bismarcka… Tygrysa… Yamato”.. zanim „pozwoli” sobie na inne projekty. Przyszła kolej i na mnie.
Wpierw parę słów o sobie.
Modelarstwem zajmuję się od pocz. lat 80-tych. Popełniłem dotychczas kilka modeli, ale ostał się tylko jeden (czołg KW-1 oczywiście z MM). Rok temu, za „namową” synka, lat wówczas 4, który bardzo chciał pływać na okręcie wojennym, wyciągnąłem kila pudeł z MM i wybór padł na ORP PIORUN z 1988 r. wg oprac. Sławomira Jakucia. To, poza kilkoma innymi projektami, opracowany pewnie najrzetelniej model w historii przedkomputerowego MM. To moja ocena. Model jest na ukończeniu, a piszę o nim ponieważ stał się on poligonem nowych narzędzi, materiałów no i oczywiście technik modelarskich. Wiele się nauczyłem, w czym pomogliście mi i Wy, udzielający się forach modelarskich.
Świat modelarski jest inny z nożykiem AK-3, cyrklem do wycinania, klejem BCG, radami Wujka Andrzeja itd.
ORP PIORUN jest pożegnaniem z poprzednią epoką, ręcznie rysowanych części na „trudnym” pożółkłym, grubym kartonie.
Zapraszam więc wszystkich chętnych do uczestnoczenia przy powstawaniu modelu. Proszę o uwagi i porady. Cały czas się uczę, z Wami nauczę się więcej. Uprzejmie proszę o cenne wskazówki - zwłaszcza mistrza od Bismarcka z tego forum - SABURO.
To moja pierwsza relacja. Proszę o pomoc i info zwłaszcza co do "oglądalności" zdjęć
Do rzeczy.
Relacja dotyczyć będzie modelu BISMARCK Wydawnictwa Andrzeja Halińskiego. Moc materiałów jest w Internecie (gł. foto), poza tym zgromadziłem potrzebną literaturę.
Będzie to standard z maksymalnym, jak to będzie tylko możliwe, uplastycznieniem modelu w 3D. Udało się to przy Piorunie. Trwa długo, ale warto.
Kadłub
Wszystkie wręgi podklejone i wycięte. Postanowiłem sobie „pomóc” - zachować oryginały obrysów i skserowałem wręgi z opracowania. Po wycięciu podklejonych kserówek okazało się że ksero zmieniło wymiary (nawet do 2 mm). Uwaga więc dla innych.
Reset. Wręgi zweryfikowane czekają na złożenie. Z kadłuba… sklejona gruszka poszycia. Takie elementy – uważam, wyjątkowo należy formować oddzielnie i gotowe pasować do szkieletu.
Siła klejenia była u mnie tak wielka, że postanowiłem „rozpocząć” od sklejenia nadbudówek. Tak postępowałem przy Piorunie. Metoda się sprawdziła. Nadbudówki stanowią osobne „modele” dopracowywane długo na oddzielnych, bezpiecznych podkładkach ze styropianu. Łatwiej nimi manewrować nie brudząc paluchami. W międzyczasie będzie klejony kadłub.
Nadbudówka dziobowa – szkielet. Postanowiłem dodać parę wzmocnień – wręg.
Dopracowywanie poszycia nadbudówki. Początek. Kratki wentylacyjne wykonane z drobnej siateczki.
 
Mam dylemat. Które z tzw. blindklap do bulajów wybrać. W oryginale wyglądają na srebrzyste (duraluminium?) Jakie jest Wasze zdanie?
Kolejny etap sklejania nadbudówki dziobowej. Postanowiłem zaprezentować kilka zdjęć, ponieważ przednia część nadbudówki jest kluczowa dla wyglądu jej całości (na razie bez „drutologii” i innych szczegółów). Ta charakterystyczna dla Bismarcka część nadbudówki jest dość skomplikowana w jej poprawnym wykonaniu i przytwierdzeniu.
  
Z efektu jestem prawie zadowolony, choć było trudno. Staram się jak najdokładniej odwzorować kształt poszczególnych elementów opierając się na licznych fotografiach tego pięknego okrętu. Dotyczy to np. wyoblenia pionowych krawędzi klejonych na styk w czołowej części nadbudówki. Autor przewiduje tutaj kąt ostry, podobnie jak w niektórych miejscach poszycia przy pokładzie głównym.
Ogółem, jak dotychczas opracowanie jest bardzo wymagające. Nawet niewielkie przesunięcie ustawienia części powoduje kumulację „problemów”. Mnie udało się w zasadzie tego uniknąć poza drobnymi wpadkami, ale wybrnąłem. Jestem pełen uznania dla autora. Przy poprawnym wycięciu części, pasują one idealnie.
I jeszcze emocjonujące „dotknięcie metafizyczne”. Przy powstawaniu tej części nadbudówki, ciągle towarzyszył mi jej oryginał spoczywający na głębokości blisko 5 kilometrów samotnie w ciemnych, zimnych głębinach…
Szkoda, że opracowanie nie zawiera dodatkowo (w opcji) wydruków włazów. Model np. Pawła Mistewicza niszczyciela ORP PIORUN z 2001 r. (MM) takież posiada. Musiałem sobie radzić sam (tak jak w moim Piorunie z 1988 r.) obywając się bez drugiej wycinanki (jak Saburo). Z drugiej strony, szkoda by mi było niszczyć nowe opracowanie dla kilkudziesięciu… elementów. Oto jak wykonywałem włazy w 3d.
 
Oraz uplastycznienie gretingów.
Szyby w bulajach wykonuję z folii do zapisu z dyskietek (czy młodzież pamięta taki nośnik pecetów?). Jest ona na tyle cienka, że nie wpływa znacząco na pogrubienie kartonu, ponadto ma ciekawe właściwości - nie przywierają do niej pyłki. Przy poprzednim modelu stosowałem szybki z folii do bindowania, ale był wieczny problem z maskowaniem prześwitywania i zakurzeniem „od środka” np. przy nawiertach.
 
Nadbudówkę, jak wspominałem w poprzedniej odsłonie, umieściłem na podkładce ze styropianu. Można nią dobrze i bezpiecznie manewrować bez zabrudzenia. Konstrukcję od spodu przykręciłem kilkoma wkrętami. Podkładkę łatwo się demontuje.
W kolejnej odsłonie będzie coś z elektryczności...
Ps - zmiana linków do zdjęć-ćwiczenia
--
Post zmieniony (30-03-10 10:38)
Post zmieniony (27-05-13 10:52)
|
regulamin forum
grafika i linki w postach
Projekt Grupowy:
Na tapecie:
